Ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, πόσο πραγματικός είναι αυτός ο στόχος;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 2231 ΦΟΡΕΣ
Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ έχει γίνει ένα θέμα γεμάτο αντιφάσεις και αμφιβολίες. Από τη μια, η Ουκρανία επιδιώκει με αποφασιστικότητα να γίνει μέρος της συμμαχίας, βλέποντάς την ως μέσο προστασίας απέναντι στις επεκτατικές διαθέσεις της Ρωσίας. Από την άλλη, όμως, η πραγματικότητα των γεωπολιτικών συμφερόντων και η στάση των χωρών του ΝΑΤΟ δημιουργούν ένα σκηνικό που μοιάζει περισσότερο με ένα παραμύθι παρά με μια εφικτή στρατηγική.
Υποστήριξη μόνο στα λόγια;
Οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις έχουν κατά καιρούς προσφέρει φραστική υποστήριξη στην Ουκρανία, αναγνωρίζοντας την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα, και αφήνοντας υπονοούμενα για μια πιθανή μελλοντική ένταξη. Ωστόσο, αυτή η υποστήριξη παραμένει κυρίως σε επίπεδο ρητορικής, χωρίς να συνοδεύεται από ουσιαστικές ενέργειες που να προωθούν την ένταξη της χώρας στη συμμαχία. Η πλειονότητα των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ αποφεύγει να δώσει ξεκάθαρες εγγυήσεις στην Ουκρανία, ενόψει του φόβου για περαιτέρω κλιμάκωση των σχέσεων με τη Ρωσία.
Χρησιμοποιούν την Ουκρανία για άλλους σκοπούς
Στην πραγματικότητα, η συνεχιζόμενη αυτή κατάσταση μπορεί να θεωρηθεί ότι εξυπηρετεί άλλους σκοπούς. Το ΝΑΤΟ και οι Δυτικές δυνάμεις φαίνεται να χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως «παιδί βιτρίνας» για να πιέζουν τη Ρωσία και να διατηρούν την ένταση στην περιοχή, χωρίς όμως να έχουν την πρόθεση να δεχθούν την Ουκρανία στη συμμαχία. Ενδεχόμενη ένταξη της Ουκρανίας θα σήμαινε την άμεση επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, κάτι που θα προκαλούσε σοβαρές αντιδράσεις από τη Μόσχα και πιθανώς θα οδηγούσε σε άμεση σύγκρουση.
Συνεχιζόμενος πόλεμος και πολιτική αστάθεια
Επιπλέον, η Ουκρανία βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση, με έναν συνεχιζόμενο πόλεμο και πολιτική αστάθεια, κάτι που καθιστά την ένταξή της στο ΝΑΤΟ ακόμη πιο απίθανη. Πολλές από τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ δεν επιθυμούν να εμπλακούν σε έναν άμεσο πόλεμο με τη Ρωσία για χάρη της Ουκρανίας, γι' αυτό και προτιμούν να κρατούν την Ουκρανία σε μια «ζώνη επιρροής», προσφέροντας περιορισμένη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, χωρίς όμως να προχωρούν στη λήψη αποφάσεων για την πλήρη ένταξή της.
Συμπερασματικά
Τελικά, η προοπτική της Ουκρανίας να γίνει πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ μοιάζει περισσότερο με μια φενάκη παρά με έναν πραγματικό στόχο. Οι ΝΑΤΟϊκές χώρες δίνουν ελπίδες χωρίς ουσία, εξυπηρετώντας τους δικούς τους γεωπολιτικούς σκοπούς και διατηρώντας τη σταθερότητα των δικών τους σχέσεων με τη Ρωσία.