Δέσποινα Κούρτη: Η Ροδίτισσα σκηνοθέτρια που παρουσιάζει τη δική της ταινία στο Φεστιβάλ Δράμας 2024

Rodiaki NewsRoom

Τη νέα της ταινία, “numb”, η οποία βασίζεται σε προσωπικό της βίωμα, παρουσιάζει η σκηνοθέτρια από τη Ρόδο Δέσποινα Κούρτη, στο φεστιβάλ Δράμας 2024.

Η Δέσποινα Κούρτη γεννήθηκε στη Ρόδο. Σπούδασε Νομικά και Κινηματογράφο στην Αθήνα. Η πτυχιακή της ταινία, «Η Κούκλα» (2014) συμμετείχε στο 20ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».

Η «Ουρανία» συμμετείχε στο 40ό Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας, όπου και απέσπασε 4 βραβεία (Βραβείο Σκηνοθεσίας Τώνια Μαρκετάκη, Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας, χρηματική διάκριση «Κίνητρο» του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου).

Επίσης, στο 23ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» απέσπασε το Βραβείο Σεναρίου. Μεταξύ άλλων, συμμετείχε στο Tirana International Film Festival και στο Dresden Film Festival.

Το 2018 συμμετείχε στο 1ο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών ΙΣΝ.
H «Άγρια Δύση» με παραγωγό τη Μαρία Δρανδάκη και την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και της ΕΡΤ, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Short Shorts Film Festival & Asia στην Ιαπωνία.

To “numb” είναι η τέταρτη μικρού μήκους ταινία της, ενώ αυτό τον καιρό βρίσκεται στο στάδιο γραφής σεναρίου μεγάλου μήκους ταινίας, που έχει χρηματοδοτηθεί από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.

H ταινία
Η Μαρία βρίσκεται μετέωρη ανάμεσα στην παιδική και την εφηβική ηλικία. Ο ξαφνικός θάνατος ενός συμμαθητή, θα τη φέρει πάλι αντιμέτωπη με την απώλεια. Καθώς προσπαθεί να διαχειριστεί αυτή την απουσία, το κορίτσι αναζητά τον δικό της τρόπο να αποχαιρετήσει το αγαπημένο της πρόσωπο.

H σκηνοθέτης

5 ερωτήσεις για το “numb”

Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Το “numb” περικλείει ένα προσωπικό βίωμα της εφηβικής μου ηλικίας. Για κάποιο λόγο, ο θάνατος ενός συμμαθητή μου, με ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Ο Παπαγιώργης έλεγε πως παντού υπάρχουν πτώματα και νεκροί, όλες τις ώρες και όλες τις μέρες. Ο θάνατος πανταχού παρών. Ενα αγόρι που χάνεται, μια γειτονιά που εγκαταλείπεται, μια πόλη που πεθαίνει, και κάπου στη μέση το κορίτσι της ιστορίας μέσα σε ένα βάλτο στασιμότητας. Με μαγνήτισε ο κεντρικός χαρακτήρας. Ο τρόπος που ντύνεται, τα πράγματα που κάνει έχουν έναν τελετουργικό, σχεδόν θρησκευτικό χαρακτήρα. Οι σιωπές, οι ανεπαίσθητες πράξεις του κοριτσιού σχηματίζουν σταδιακά το συναισθηματικό της αστερισμό και εγώ προσπάθησα να ενώσω αυτές τις γραμμές.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση τού να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Το να συνεχίζει να ζει και να εργάζεται κανείς στην Ελλάδα είναι από μόνο του ένα είδος φιλανθρωπίας. Τo “numb”, παρόλο που ήταν ένα σύντομο σενάριο, είχε απαιτήσεις που αφορούσαν τις νεαρές ηλικίες των χαρακτήρων και τις πολλές εναλλαγές χώρων γυρίσματος. Έπρεπε να είμαστε γρήγοροι και ταυτοχρόνως να περπατάμε νεφελοβάμονες. Δουλέψαμε με μικρό συνεργείο και ερασιτέχνες ηθοποιούς και κατά κάποιο τρόπο αυτό διαμόρφωσε το πώς θέλω να κάνω ταινίες. Η πρόκληση ήταν να βρεθεί το βασικό κορίτσι της ιστορίας. Τόσο η Γωγώ, όσο και η Βαλεντίνα, που ενσαρκώνει τη φίλη της ηρωίδας, αποτέλεσαν ένα δώρο για μας.

Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Μεγάλωσα σε ένα νησί, όπου το τι έβλεπα καθοριζόταν κυρίως από τα λίγα βιντεοκλάμπ και τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη του τοπικού σινεμά. Και αυτό δεν ήταν αρκετό. Για μένα, ανέκαθεν η τέχνη του κινηματογράφου σχετιζόταν με την πρόσβαση. Από την άλλη, είμαι επιφυλακτική με το streaming, διότι λογοκρίνει ταινίες, αγοράζει και θάβει ταινίες (ενδεικτικό, είναι το ζήτημα για το αβέβαιο μέλλον του αμερικάνικου καναλιού TCM από γνωστή streaming πλατφόρμα), αλλά κυρίως σου καθορίζει τι πρέπει να δεις. Η τελετουργία τού να πηγαίνεις και να κλείνεσαι με αγνώστους μέσα σε μια αίθουσα είναι αναμφισβήτητα κάτι μαγικό. Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα, οικονομική ή σωματική να μπουν στην αίθουσα. Γνωρίζω ανθρώπους που ενώ δένουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους δεν βρίσκουν τη δύναμη να περάσουν το κατώφλι της πόρτας για να βγουν έξω. Προσωπικά με αφορούν και αυτοί οι άνθρωποι.

Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το πώς ορίζει κανείς την επιτυχία στην κοινότητα του ελληνικού κινηματογράφου είναι κάτι που με προβληματίζει συνεχώς. Η συμμετοχή μιας μικρού μήκους σε μεγάλα φεστιβάλ αναμφίβολα είναι σημαντική. Σημαίνει πως η φωνή τού εκάστοτε δημιουργού θα ακουστεί, θα συνδιαλλαγεί με άλλες φωνές. Πιθανότατα να βοηθήσει για τις επόμενες ταινίες. Ωστόσο, η τωρινή εικόνα των ευρωπαϊκών φεστιβάλ, δείχνει κάποιο συντηρητισμό. Εμείς, από την άλλη, ίσως έχουμε την ανάγκη επιβεβαίωσης με τη συμμετοχή μας σε αυτά για να συνεχίσουμε. Το να κάνεις μια μικρού μήκους μοιάζει με κάτι πολύ σοβαρό, όπου πρέπει να πληροίς κάποιες προδιαγραφές. Έχει χαθεί κάπου ο αυθορμητισμός του παιχνιδιού και αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Προσωπικά, το σινεμά είναι κυρίως ζήτημα υπαρξιακό. Αν μια ταινία καταφέρει να ερεθίσει το ασυνείδητο του θεατή, τον φέρει σε επαφή με μύχιες επιθυμίες, μια μυρωδιά, έναν ήχο, μια ανάμνηση, τότε θα έχει πετύχει κάτι. Χαίρομαι που η ταινία θα προβληθεί στο εθνικό και το διεθνές τμήμα του Φεστιβάλ, διότι θα τη δει πολύ περισσότερος κόσμος και αυτό είναι ένα μικρό θαύμα.

Ό,τι κι αν γίνει, το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
Όπως προανέφερα, σινεμά σημαίνει πρόσβαση σε κάθε είδους ταινία με κάθε τρόπο. Ανακαλύπτοντας ταινίες, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, το σώμα σου, μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος, να δεις τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει, μέχρι εκεί που αντέχει κανείς. Οπου και να μεγαλώνεις, μέσα από το σινεμά, νιώθεις πως οι σκέψεις και οι φόβοι που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου, αποτελούν ζητήματα και κάποιου άλλου ανθρώπου, κάπου εκεί έξω στον κόσμο. Αυτό δεν μπορεί ποτέ να χαθεί.

numb | παίζουν: ΓΩΓΩ ΚΟΒΑΤΣΗ, ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ ΔΑΒΙΤΙΔΟΥ, ΓΙΟΥΛΑ ΜΠΟΥΝΤΑΛΗ, ΑΛΕΞ ΠΑΣΧΑΛΗΣ | σκηνογραφία - ενδυματολογία ΜΑΡΙΑ-ΕΥΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ / σχεδιασμός μακιγιάζ & κομμώσεων ΙΩΑΝΝΑ ΛΥΓΙΖΟΥ / casting ΒΑΣΙΑ ΑΤΤΑΡΙΑΝ / μοντάζ ΜΥΡΤΩ ΚΑΡΡΑ / ήχος ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΝΤΟΥΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ / μουσική STRAWBERRY CEMETERY, THE CASTAVETS / διεύθυνση φωτογραφίας ΑΙΓΛΗ ΔΡΑΚΟΥ / συμπαραγωγός ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΜΜΙΤΣΗΣ / παραγωγοί ΜΑΡΙΑ ΔΡΑΝΔΑΚΗ, ΚΥΒΕΛΗ SHORT / σενάριο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΕΡΦΑΣ, ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΥΡΤΗ / σκηνοθεσία ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΥΡΤΗ | Μια παραγωγή της HOMEMADE FILMS σε συμπαραγωγή με FELONY & ΕΡΤ με τη χρηματοδότηση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ και την υποστήριξη του ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (ΕΚΟΜΕ)

OURANIA | Short Film (2017) from Despina Kourti on Vimeo.

Πηγή: www.flix.gr/Χρήστος Μπακατσέλος