Ελένη Ν. Καραγιάννη: To υδάτινο στοιχείο του πάρκου Ροδινιού και η εγκατάλειψή του

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου

Είμαστε μάρτυρες εδώ και δεκαετίες της εγκατάλειψης του πάρκου του Ροδινιού.

Στις μέρες μας, που η έλλειψη νερού ή ακόμα και η καθαρότητα του νερού είναι σχεδόν καθημερινά μέσα στα θέματα της δημοσιότητας για πολλούς λόγους. Άλλες φορές για την αλόγιστη χρήση του, άλλες φορές για την εξάντληση των υδάτινων πόρων, που προέρχεται βέβαια πολλές φορές και από την αλόγιστη χρήση ακόμα και για τη μετατροπή των παραδοσιακών πηγαδιών σε πισίνες, χωρίς συγκεκριμένες διατάξεις, με μεγάλη όμως επιμέλεια...

Στην περίπτωσή μας, έχουμε ένα μεγάλο ποτάμι στην «καρδιά» της πόλης της Ρόδου, που ρέει ανεξάντλητα και εκβάλλει το νερό του στη θάλασσα «Ζέφυρος» χωρίς καμία μελέτη για επεξεργασία ή έστω εξοικονόμησή του.

Όταν μιλάμε για το Ροδίνι, γνωρίζουμε όλοι, ότι κάποτε επί Ιταλοκρατίας αλλά και επί πολλών ακόμα δημοτικών διοικήσεων μετά την Ιταλοκρατία, το πάρκο ήταν σε άριστη κατάσταση, μιας και διατηρούσε, εκτός από χώρους αναψυχής και μικρού τύπου ζωολογικούς κήπους, που «ζήσαμε» κι εμείς όταν ήμαστε παιδιά.

Σήμερα, το πάρκο Ροδινιού θεωρείται απροσπέλαστο και άκρως επικίνδυνο, ειδικά μετά το μεσημέρι, αφού έχει εγκαταλειφθεί και πέραν των παραπάνω, υπάρχει μεγάλη παραβατικότητα, σε μία περιοχή που έπρεπε να είναι το «στολίδι» της πόλης.
Προφανώς, δεν ενδιαφέρεται ποτέ κανείς, γιατί απλά όσοι διοικούν, θεωρούν ότι είναι ένα μέρος εκτός προγραμματισμού που δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Στο ποτάμι του Ροδινιού λέγεται, ότι κάποιοι έχουν συνδέσει παράνομα τα δίκτυα αποχέτευσής τους εκεί και ότι το νερό είναι μολυσμένο. Επίσης, το δάσος, που θα μπορούσε να είναι προστατευόμενο, αντ’ αυτού έχει εγκαταλειφθεί στο έλεος του Θεού.
Πρόσφατα, γίναμε κοινωνοί της αγανάκτησης των αθλητών μεγάλων κολυμβητικών αποστάσεων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, τα ΜΜΕ με εκτενή δημοσιεύματα αναφέρθηκαν στις προσπάθειες να καθαριστεί ο Σηκουάνας του Παρισιού, προκειμένου να λάβουν μέρος οι αγώνες αλλά πολλοί αθλητές διαμαρτυρήθηκαν για τις συνέπειες στην υγεία τους από τη μόλυνση του ποταμιού και την κατάντια από τα σκουπίδια μέσα στα οποία τελικά προπονούνταν και αθλούνταν.

Εμείς, προφανώς, ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν που δεν μας ενδιαφέρει καν αυτό. Έχουμε έναν φυσικό πλούτο μέσα στην «καρδιά» της πόλης μας και είναι εδώ και δεκαετίες ανεκμετάλλευτος.
Ποτάμια, δέντρα, φυσικό περιβάλλον, όλα βρίσκονται κρυμμένα και απαγορευμένα για να τα χαρούμε εμείς οι πολίτες αυτού του νησιού ή ακόμα και οι επισκέπτες μας.

Εμείς, που θέλουμε τις θάλασσες ελεύθερες και καθαρές, τα ποτάμια μας καθαρά και τα πάρκα μας ανοικτά... πού θα πάμε να αθληθούμε; Δεν μπορούμε όλοι οι πολίτες αυτού του ευλογημένου τόπου να περιορίζουμε τις ατομικές μας ελευθερίες και τις ελευθερίες για αθλητισμό, επειδή κάποιοι είναι αδιάφοροι.

Τέλος, επειδή με τους πρόσφατους νόμους είναι υποχρεωτικός ο καθαρισμός των χωραφιών και των ιδιοκτησιών, προκειμένου να προστατευθούν οι οικισμοί αλλά και οι εν γένει περιοχές από τις καταστροφικές φωτιές, που όπως βλέπουμε πλήττουν ακόμα και την πρωτεύουσα, εμείς τι κάνουμε ακριβώς; Με μία Υπηρεσία Πρασίνου εντελώς αστελέχωτη πού πάμε;

Ευχή όλων μας, να επικρατήσει η κοινή λογική, να ανοίξουμε επιτέλους να μάτια μας και να αντικρίσουμε τα πραγματικά προβλήματα αυτού του τόπου, προκειμένου να τα αξιολογήσουμε και να τα διορθώσουμε.